Święty Zygmunt

Wstęp

Zespół kościoła pw. Śwętego Zygmunta położony jest na Starym Mieście, w południowo - zachodnim narożniku rynku niedaleko lewego brzegu Warty, u wylotu Alei Najświętszej Maryi Panny, pomiędzy ulicami : Krakowską od zachodu, Mirowską od północy i Targową od wschodu. Do rejestru zabytków wpisany został w 1960 roku.

W skład owego zespołu wchodzi kościół pw. św. Zygmunta oraz plebania, będąca niegdyś klasztorem paulinów. Świątynia staromiejska jest budowlą orientowaną, połączoną od południa na wysokości piętra z czworobokiem klasztoru krytym gankiem, wspartym na arkadach.

Pierwotnie wokół kościoła zlokalizowany był cmentarz grzebalny. Staraniem ojca Andrzeja Gołdonowskiego w 1643 r. został on powiększony w kierunku zachodnim (do linii obecnych ul. B. Joselewicza i Ogrodowej). W tym samym czasie wspomina się także kaplicę cmentarną pw. Św. Krzyża, wymurowaną z cegły, którą rozebrano w 1826 r. w związku z urządzaniem Alei i likwidacją grobów do linii ul. Krakowskiej. Po spaleniu wieży kościoła w latach 70-tych XVIII stulecia na fundamentach dawnej baszty miejskich murów obronnych, w północno-zachodnim narożniku cmentarza wzniesiono dzwonnicę, opisaną w wizytacjach z lat 1802 i 1821. Konstrukcję tę rozebrano prawdopodobnie w 1823 roku, a dzwony do czasu wyremontowania wież kościelnych (ok. poł. XIX w.) umieszczono w nowowybudowanej w południowo-wschodnim narożniku cmentarza dzwonnicy drewnianej. W 1825 r. cmentarz grzebalny ostatecznie przeniesiono na tereny przy ul. Ogrodowej (po południowej stronie placu przykatedralnego). Plac kościelny pierwotnie otoczony był kamiennym murem, zachowanym częściowo od wschodu, północy i zachodu. Później ogrodzenie kilkakrotnie zmieniano, by ostatecznie je zlikwidować w roku 1965 przy poszerzeniu ul. Mirowskiej.